Lieve Anne, Iran is temidden van een democratische revolutie. Één waarvan ik niet had gedacht dat ik het in mijn levenspan zou meemaken, maar waar ik me altijd voor hard heb gemaakt. Waarvan velen mij voor gek verklaarden, want "waarom zou je je zo belasten met iets wat je niet zal meemaken?" vroeg men vaak. Omdat het niet om mij gaat was mijn 'je-vraag-verraadt-je-gebrek-aan-inzicht-dus-ik-ga-er-geen-woorden-aan-vuilmaken' antwoord altijd. De werkelijke antwoord was voor de evolutie. Daar hoef ik niet mijn naam in vetgedrukte letters aan te verlenen. Daar telt enkel de bijdrage en die is allang opgenomen in het collectieve bewustzijn. Nu, wil iedereen weten aan welke "woke" demonstratie je hebt deelgenomen. "Aan al die demonstraties toen jij nog sliep".
En als je het persé wilt weten, moet ik tig jaar terug in tijd aan de hand van mijn moeder op de Dam toen ze ons nog uitmaakten voor dorpsgekken.

Ach, hier wilde ik het niet eens met je over hebben, Anne. Ik wist dat deze werkzaamheden het pad vrij moesten maken voor de bevolking van Iran om zichzelf te bevrijden. Ik heb velen zien gemarteld, geterroriseerd of dood zien gaan op dit pad. Ik wist dat het niet zonder bloedvergieten kon, maar nu ik het zie gebeuren en ook al weet ik waar dit regime toe in staat is, sta ik telkens weer versteld van het brute geweld, dat ongegeneerd losgelaten wordt op kinderen, mannen en vrouwen. Het front is verplaats van Iraniërs in ballingschap naar de burgers in de straten van Iran. Wie kan er nu iets zeggen buiten Iran, dat opweegt tegen wat de Iraniër met zijn leven bekoopt? Het enige wat we kunnen doen hier op dit moment is doven, blinden en wegkijkers begeleiden bij het proces dat in gang is gezet. Meer niet. Al die zelfverklaarde profeten buiten Iran hebben duidelijk de eerste les gemist: het gaat niet om u, want u heeft een houdbaarheidsdatum. Evolutie niet.