Lieve Anne, heb vannacht de hemel van kleur zien veranderen toen ik eindelijk in mijn REM slaap terechtkwam. Wat een nachtmerrie. Ik sla de lakens van me af en bedenk dat ik het je allemaal ga vertellen. Het scherm gaat aan en ik realiseer me dat het niet tussen jou en mij blijft. Hield ik het maar bij mijn analoge dagboeken.
Laatst moest ik alleen een paar belangrijke dingen inpakken. Niet mijn favoriete bezigheid om zo even je leven te reduceren tot een paar items. Gek genoeg blijft zelfs buiten Iran dit een terugkerend fenomeen. Heb het dus vaak genoeg gedaan, maar het wordt er nooit makkelijker op. Ik pakte mijn paspoort, mijn pinpas en zocht naar mijn notities. Ze waren opgeborgen in een grote zwarte doos. Hoe ironisch. Ik haalde de deksel eraf en trof daar een scala aan schriften. Wanneer heb ik zoveel geschreven dacht ik. Ik bladerde door een paar heen om te zien of het wel allemaal meemoest, want de bedoeling was om geen bagage te hebben. Ik stond versteld van wat ik las. Anne, in Iran zou ik geëxecuteerd zijn om deze schriften. Vrouw, met een verhaal, vrij en vurig. Laat ik het anders stellen al zou ik in Iran op elke bladzijde slechts "dood aan de dictator" hebben geschreven dan hing ik. Letterlijk. Kun je het voorstellen? Had ik niet eens een hoofddoek voor af hoeven te doen. Het gaat namelijk niet om wel of geen hoofddoek, maar het gaat om je lichamelijke integriteit. In Iran behoort die integriteit jou niet toe als vrouw, maar aan je vader, je man, je broer of een ander manfiguur. Maar dat hoef ik nu niemand meer te vertellen. De aap is uit de mouw. Het regime is ontmaskerd. Menig één denkt nu dit is het dan. Het doek valt voor het Iraanse regime. En dat klopt, maar waar schoolkinderen onder schot worden genomen voor noodkreten om vrijheid, dan moeten onze leiders hen rugdekking geven en doorpakken. Zelfs als het hart van onze overheid niet klopt voor de Iraniër, zijn ze het verplicht als dienaar van het Nederlandse volk. De Nederlandse burger heeft te kennen gegeven niet gediend te zijn van deze bruutheden. U kunt Nederland niet sussen, door loze kreten te slaken, vervolgens schuilen achter Europa en vragen of het dictatoriale regime van Iran aan zelfreflectie wil doen.
Dus onze ambassade blijft open in Tehran. Hun ambassade blijft open in Den Haag. Wat is nu het signaal dat onze overheid wil afgeven?! "Moord, maar dan met mate? Anders worden onze burgers boos en moeten wij weer doen alsof we verbouwereerd zijn." Ik bedoel, stel u nu eens voor als minister, dat één van uw kinderen, systematisch zijn broer, zusje, de kat van de buren en uw konijn het hoofd inslaat, uw "foei!" geen zoden aan de dijk zet en beantwoord wordt met "als je nog eens commentaar levert, steek ik het huis in de fik met jou erbij" zou u het dan ook eindeloos gedogen?! Hoe zal uw kind zich in de komende 43 jaar ontwikkelen zonder interventie, denkt u?! Wordt een TBS-er toch?! Eentje zonder verlof. Zo is het ook met Iran. U heeft te lang gezwegen en te slap gereageerd. Dit terwijl de revolutie in Iran door tienermeisjes wordt geleid. Wat een schil contrast!
Gisteren nog beloofde Iran nog plechtig (zonder de plechtige belofte had ik het ook geloofd) om 1500 gevangenen van de afgelopen protesten te slachten. Dus meneer de minister, dit is uw kans! Zeg tegen het regime van Iran: niet in mijn huis, sluit je ambassade en donder op.