Lieve Anne, ik werd weer eens op een onmogelijke tijd wakker. Heb een tijdje naar het plafond gestaard. Dekbed van me afgegooid en ben met bezieling de vaatwasser gaan uitruimen. Ik meen het. Om te aarden. Er is namelijk zoveel ruis. Ruis over en rondom Iran. Het frustreert mij tot de opperste graad. Er worden spelletjes gespeeld. Trucjes uitgehaald. Leugens verteld. Misleid en gedesinformeerd. Ik heb het elke cycli voorbij zien komen. 

Overweeg een nachtelijke wandeling, maar het begint heel hard te regenen. Dus ik richt mij even op het bestek. Alle vorken bijelkaar. De messen. De lepels en de theelepels. Adem in en adem uit. Hopelijk ben ik tegen de tijd dat de vaatwasser uitgeruimd is van frequentie veranderd. Terwijl ik het servies opstapel, bedenk ik dat het zeer geruststellend is dat het Verzet van Iran (+)44 jaar voorsprong heeft op de rest van de wereld.