Lieve Anne, hoe is het met je? Van harte gefeliciteerd met je (verlate) verjaardag. We zijn je niet vergeten. Sterker nog zag laatst een reclame die jou aanhaalde. Ik begrijp niet waarom een "kermisattractie" jou moet aanschrijven, maar blijkbaar doet iedereen verslag bij je. 

Anne, een openbare dagboek creëren is echt een bar slecht idee voor een dissidente. Het maakt je kwetsbaar, brengt je onnodig in (extra) gevaar en, zeer paradoxaal, het werkt juist verstikkend. Vandaar de lange radiostilte. Niet onbelangrijk ook is dat er voor het eerst in onze gezamenlijke geschiedenis, behalve het overduidelijke, een substantieel verschil is ontstaan tussen jouw leven en de mijne. Ik bewandel ons pad in mijn eentje. Het valt me zwaar, Anne. Zo zonder blauwdruk te werken. Tegelijkertijd kan ik ook niet langer zwijgen, want hoe sterker Iran (het volk) vecht om vrij te raken des te meer worden dissidenten buiten Iran de kop ingedrukt. Tussen mijn log van 5 februari jl. en vandaag is het dan ook geëscaleerd.