Anne, Iran heeft dorst. De autoriteiten hebben het land zo geplunderd, dat zelfs de natuur het heeft begeven. Nu willen ze de bevolking ook laten afsterven.
Terwijl ik je dit schrijf, komt het water hier met bakken uit de hemel vallen. Ironisch, niet waar?! En ik doe je dit schrijven toekomen, omdat ik weet dat het jou na aan het hart ligt, maar Anne, voor velen zijn de "taferelen", die zich in Iran afspelen -de woede van het volk, de tanks op straten, het openen van vuur op onschuldige mensen- iets waarvan zij denken dat het bij Iran hoort. Nederland lijkt er immuun voor te zijn.
Ik heb 149.6 ton tweets uitgestuurd met S.O.S. kreten voor Iran. Het lijkt geen zoden aan de dijk te zetten.
Wat moet ik dan? Zwijgen? De andere kant opkijken? Ik, die hen zie. Ik, die begrijpt dat deze beelden niet van een stelletje barbaren zijn, maar mensen die vragen om hun elementaire behoeften. Je kunt een tijdje zonder voedsel uithouden, maar niet zonder water. Water draagt in zich de boodschap van leven.