Anne, heb je teruggeschreven. Geschreven en geschrapt. Hoe zeg je iets zonder het te benoemen? Dit log staat al open sinds vorige week zondagavond. Vijf dagen later heb ik het een datum gegeven. Vandaag geef ik het uit. Er is veel gebeurd.
Iran spreekt zich uit in de eerste persoon enkelvoud. Dat is het equivalent van dat jij tijdens jouw stilte een telegram stuurt vanuit Duitsland dat je in de trein zit naar Auschwitz. En, niet onbelangrijk, wij weten wat ze doen in Auschwitz.
Ik was nog niet klaar een gedachte te formuleren over de zaak of kreeg al een bedreiging binnen. De brutaliteit. Gast had roze aan. In gedachten kraste ik zijn ogen uit. Dat mag zou Aldo zeggen. In werkelijkheid implodeerde ik.
Anne, jouw dagboek is uitgegeven. Het achterhuis is een museum. Er is een comité opgericht voor 4 en 5 mei. We zijn één keer per jaar 5 minuten stil. Als je het mij vraagt, zijn we alle andere dagen stil en spreken we in die 5 minuten, maar het leeuwendeel verstaat het niet meer.
Anne, in al mijn levens sta ik telkens voor jouw trein.