Lieve Anne, het is vandaag officieel winter. De langste nacht van het jaar.
Na het watertekort in Iran en alle materiële en immateriële schade, alle leed en schendingen van mensenrechten, alle doden en gewonden, kijk ik niet uit naar een ellenlange nacht. Gelukkig worden de dagen vanaf morgen langer.
Anne, ik schreef je laatst dat ik mij altijd voor jouw trein bevind. Alleen, dat dan wel. Heb nooit begrepen waarom niemand voor je opkomt? Tot ik laatst uit onverwachte hoek bijval kreeg.
Lieve Anne, we zijn met meer. Jij bent niet alleen. Ik ben met jou en met mij zijn er nog velen. Zij, die de fouten in de geschiedenis erkennen en vandaag nog alles eraan doen om het te herschrijven. Dat is uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan, want wat velen niet begrijpen, is dat dit het verhaal is van David en Goliath. Wij nemen het op tegen een heel regime met alle middelen, die zij als overheid tot hun beschikking hebben om ons de mond te snoeren, te bedreigen, te terroriseren, te demoniseren en ja, ze schromen er zelfs niet voor om ons letterlijk te elimineren.
Anne, niets doen is geen optie. De evolutie van de wereld is in het geding. De halve wereld is vegan geworden uit respect voor het leven van de dieren, maar ondertussen wordt er zonder blikken of blozen hele volkeren afgeslacht en dat gedogen we gewoon. Dat was toen met jou zo. Dat is nu met mij zo. Maar lieve Anne, jouw verhaal is bij dezen niet meer in stilte beëindigd. Ik schrijf het vervolg.
Liefs,
Mytra