Anne, ik schrijf je nu vluchtig tussen de bedrijven door, want Iran is in rep en roer. De docenten in Shiraz zijn de onderdrukking zat en zijn massaal in opstand. Er is een onderwijsopstand op handen. Docenten eisen de vrijlating van hun gevangen collega's. Kun je je voorstellen dat leraren een bedreiging vormen voor een land? Hoe fragiel ben je dan als overheid?! Kun jij je voorstellen, Anne, dat een land docenten opsluit, omdat ze hun leerlingen leren vrij te denken? Iran doet dat. De mensen pikken het niet meer. Inmiddels hebben er meer dan honderd steden zich aangesloten bij de opstanden. 

Anne, ik weet niet hoeveel meer Iran moet lijden? Ik weet niet hoeveel dagboeken ik nog moet pennen, voordat ik je mag berichten dat ook mijn volk is gered, maar zolang er leven is, is er hoop. En nee, ik maak me geen illusies. Dit is geen sprint meer, maar een marathon, want het probleem is niet alleen dat de Iraanse overheid bruut is, maar vooral ook dat de onze het allemaal prima vindt. Ze hebben een altaar gebouwd voor jou om hun zonden ermee weg te wassen en er een munt uit te slaan, maar hebben nooit bedacht dat als zij een economie op jouw gedachtengoed bouwen, Anne, dat ze daarmee ook de verantwoordelijkheid dragen hetgeen jouw is overkomen nooit en te nimmer meer te laten gebeuren. Dat zijn ze jou verschuldigd.

PS: Anne, weet je nog dat ik je op 3 december schreef dat ik me in al mijn levens voor jouw "trein" bevind, maar voor het eerst er niet alleen voor stond? Dat gebeurde vandaag letterlijk in Iran: demonstranten bevrijden gearresteerde docenten door en masse de arrestanten uit de klauwen van de troepen te trekken zoals in het beeld hieronder. Vrouwenstemmen roepen "laat hem los!"