Lieve Anne, aan onze nieuwjaarsreceptie kwam abrupt een einde aan toen we slecht nieuws kregen. Medisch nieuws. Mijn instinct was terug naar de basis. Mijn pleegouders. Zij weten hoe vaak ik ten gronde ben gericht en hoe ik mij telkens weer staande weet te houden. 

Anne, ik heb zo'n terugkerend droom, waarbij we zijn omgekomen door luchtaanvallen. Ik lig in een slagveld, maar leef nog. Er lopen soldaten langs, die lijk voor lijk nagaan om zich ervan te vergewissen dat we ook echt allemaal dood zijn. Terwijl ik daar lig, denk ik niet hoe overleef ik dit, maar ik ben al dood.

Ik kijk op mijn telefoon. Het is 2:34 uur. Niet eens 3:00 uur gehaald vandaag. Toch voel ik dat vuur weer in mij. Ik besluit naar jou te schrijven. Ik open dit log en zie dat het 6 januari is. Driekoningen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Onderonsje tussen mij en de geschiedenis van de wereld. Het leven lonkt weer naar mij en ik knipoog terug. Wat een nachtmerrie voor het Iraanse regime.