Dag lieve Anne, Jasmin belde mij gisteren. We waren lang in gesprek over media, censuur, en massaprogrammering. Jasmin is Joods en woont in Berlijn. De ellende, die zij heeft georven na de Tweede Wereldoorlog is de ellende waar ik mij nu in begeef. Zij zei een keer letterlijk tegen mij dat ik iets meer moest zeggen dan 280 tekens. En ze heeft niet eens een Twitter account. Ik moest heel hard lachen. Zij niet. "Mytra, je moet je verhaal vertellen. Het is niet alleen van jou". Daarmee bedoelde ze ook niet exclusief voor Iran. Tja, zo had ik er nooit naar gekeken. Ik probeer de mijne te vergeten zei ik destijds. 

Anne, jij weet hoe moeilijk ik het ermee heb. Het was Jasmin deze keer ook niet ontgaan. Mytra, zei ze, ik weet dat je lijdt, maar weet je wel dat je het toch doet? Ik werd stil. Ik denk dat ze refereerde naar mijn brieven aan jou. Een hartepijn van mij is dat je in dit land niet echt ver komt als je niet in de pas loopt. Ze heeft gelijk. Ik doe het al. Zonder compromissen. Zonder dat het gedicteerd wordt door een hoofdredactie. Zonder dat ik binnen de kaders van de politieke voorkeur van het medium, dat zich aandient, hoef te spreken. Zonder dat ik de diplomatieke banden van het land, waar ik woon in acht hoef te nemen. Zonder dat grootheden mij onderschrijven. Zonder een bloemetje in mijn haar. 

Gewoon, uit liefde en voor vrijheid.