Lieve Anne, het bericht kwam naar buiten dat er een man in Ahvaz (Iran) zijn vrouw heeft onthoofd en met de mes in één hand en haar hoofd in de andere flaneerde door de stad. Opvallender nog was dat de lokale autoriteiten nogal laconiek deden over deze zaak. Ik zag het bericht door mijn oogharen voor het slapengaan. De volgende ochtend hoorde ik er niets meer over. De Iraanse diaspora was de enige, die erover berichtte. Toen ik het verhaal naging, verviel ik van ongeloof in afschuw. Ik hoorde mijn interne dialoog bijna hardop zeggen "vanwaar het ongeloof?! Dit is het werk van vier decennia geïnstitutionaliseerde vrouwenhaat".
Maanden geleden vielen een Iraanse vriendin en ik uit vanwege een uitspraak, die ik deed in reactie op het overlijden van haar oom in Iran. Ik toonde mijn medeleven en voegde eraan toe "ik vervloek dit regime", waarop zij vroeg wat het regime ermee te maken had, terwijl ze zat te huilen dat ze niet naar Iran kon. Ik was met stomheid geslagen. Voor mij was het een deal breaker. Niet de discussie an sich, maar haar onwetendheid. Of meer haar vergetelheid. Het was weer zo een pijnlijk moment, waarop ik ervan gewaar werd dat niet elke Iraniër betrokken, geëngageerd of begaan is met het lot van het volk, dat ze hebben achtergelaten in Iran. Dat te hebben gezegd, vaak als ze dan mijn betrokkenheid zien, zijn ze trots en blij dat er nog iemand zich bekommert om het lot van het vaderland. Ook spreken ze hun angst uit over mijn veiligheid. Een reeële angst. Mijn reactie is vaak als jij het niet doet en ik het laat, wie dan wel?
Enfin, na maanden radiostilte, belde ik haar op, want het was niet alleen Mona die was onthoofd. Het trof ons beiden. De consensus was al snel bereikt. Dit kon alleen in een gestoorde zetting als die van Iran en onder de vlag van dit regime. Triest dat er letterlijk iemand en plein public afgeslacht moet worden, opdat wij weer eens gealarmeerd raken, over wat er dan wel niet allemaal achter gesloten deuren afspeelt.
Lieve Anne, het is zo makkelijk om jezelf kwijt te raken in de rompslomp van het dagelijkse leven vooral buiten Iran. Dat is eigenlijk waar het regime van Iran op rekent en vanuit gaat. In het land zelf zorgen ze ervoor dat je amper leeft, zodat je je niet kunt verzetten en anders gaat je kop eraf, buiten het land plegen ze terroristische aanslagen, om je te laten weten dat ze maling hebben aan waar je woont en wetgeving, dat als je je mond opent, ook bereid moet zijn je mooie leventje op te geven.
Wat mij (en mijn gelijken) gevaarlijk maakt voor het Iraanse regime is, dat ik volledig geïntegreerd ben in het Westen, maar geen "na mij de zondvloed" houding heb als het op hen aankomt. Ik verzet mij. Actief. Een andere issue met mij is dat ze niet echt een formule op mij kunnen loslaten of mij met iets kunnen labelen dat blijft plakken. Alhoewel, ben vaak genoeg voor "prostituee" uitgemaakt, maar dat is zo ongeveer het minste wat een systeem, dat vrouwenhaat wettelijk heeft vastgelegd, kan zeggen over een vrouw, waar ze geen grip op hebben. Ik heb zelfs ooit een affiche zien circuleren op Twitter met mijn foto en daarop diagonaal in dikgedrukte rode letters het woord "HO*R" geschreven. In de hoop dat een (man)figuur in mijn leven mij sommeert te stoppen met mijn activiteiten. Misschien hoopten ze wel op eerwraak. Wat ze niet begrijpen is, dat ik niet ben opgevoed door beesten. Het was mijn Scarlet letter. Jouw Jodenster. Ik droeg haar met trots, want ik las hun frustratie tussen de letters door. Machtig mooi moment. Dat was mijn initiatie. Toen wist ik dat mijn woorden hen raakten. Heel hun systeem is erop gericht om vrouwen zoals ik het zwijgen op te leggen en dat doen zij met het mes op tafel.
(Mona Heydari haar hoofd)
