Lieve Anne, ik had je graag iets anders verteld, zeker na jouw verhaal, maar er is oorlog in Europa. Het is een schande. Schande dat we het toelaten. Ben uiteraard niet verbaasd. Ik heb meermaals aan den lijve ondervonden wat voor wreedheden we met z'n allen gedogen. En als je maar lang genoeg wegkijkt, komt het vanzelf naar je toe. 

In dit kader sprak ik onlangs met een kennis van mij. Zij is een Nederlandse (autochtoon), die in het politieke spectrum tegen het extreemrechtse leunt, over haar angst voor oorlog in Nederland. Haar man is militair geweest dus ze heeft redelijk inzicht in defensie (of het gebrek aan defensie) en had haar verteld dat ze zich maar klaar moest maken dat ze straks Russisch moest gaan praten.

Ze heeft kinderen en ze maakt zich zorgen over hun toekomst. Zoveel scenario's spookten door mijn hoofd, maar ik beet op mijn tong. Wilde haar niet nog meer angst inboezemen. 

Ze deelde haar gevoelens met mij en merkwaardig genoeg vond ik dat ze heel goed beschreef wat er door je heengaat wanneer er werkelijk raketten op je afgevuurd worden. Ik vroeg haar waar ze naartoe zou vluchten? En sloot een aantal opties uit, vanwege hun asielbeleid. Ik heb haar maar niet verteld dat de bestemming waar ze uiteindelijk mee aankwam zetten nooit zou halen. Ik vroeg haar of ze nu begreep dat asielzoekers geen "gelukzoekers" zijn? Ik kreeg een "ja, maar.." antwoord. Heel even was ik verbaasd, want als je je zo kan invoelen wat de impact van een oorlog is en in gedachten al op de vlucht slaat, waarom je dan geen empathie kan opbrengen voor mensen met een werkelijke hulpvraag? Wat voor haar een hypothese was, is mijn leven. Ik kon het haar niet eens kwalijk nemen. Ik begreep alleen niet waarom ze dit verhaal juist aan mij kwijt wilde tot ik mijzelf haar hoorde geruststellen. Niet dat ik een oorlog kan voorkomen, maar dat ik haar en haar familie zou helpen overleven. 

Gek hè, Anne?