Lieve Anne, het was Perzisch Nieuwjaar gisteren. We vieren de aanvang van lente op de seconde nauwkeurig, opdat iedereen waar dan ook te wereld, op hetzelfde moment Nieuwjaar viert. Het gaat gepaard met de internationale dag voor geluk.
Ik heb je langer dan normaal niet aangeschreven, omdat ik worstel met een aantal zaken. Één ervan is, dat ik en passant te horen kreeg, dat één van de films over jou, een vreselijk beeld van je schetst. Ik vond het heiligschennis. Hoe durven ze jou zo af te schilderen, zonder wederhoor?! En wie verdient daaraan? Ongelofelijk.
Ook de oorlog in Oekraïne speelt een rol in mijn stilte. Ik word er een beetje moedeloos van. Alhoewel het verzet aldaar zich heeft verenigd met het Iraans verzet, vind ik het als mens op mijn leeftijd gewoon echt iets te veel oorlog in één leven. Ik bedoel, gaan we nu met z'n allen terug in tijd of hoe zit het?!
Lieve Anne, het is 2022 en ik kan je niets vertellen, wat jij niet al wist in 1947. Ik vind dat triest. Ik schaam mij om deze berichtgeving. Dit is nu de tijdsgeest waar we nu immers in verkeren. Ik kan er niets meer van maken. In en intriest.