Lieve Anne, ik moet je iets bekennen. Afgelopen tijd heb ik mijn mond gehouden. Ik heb mijn hoofd afgewend. Ik heb mijn ogen naar beneden gericht. Ik kon het niet meer aanzien. De ene schandalige actie na de andere. Europa is Iraanse export van staatsterrorisme aan het institutionaliseren in het Westen. Ik verkeer mij in jouw tijd. Europese autoriteiten, en die van de Verenigde Staten in haar kielzog, hebben verzoeningspolitiek tot hogere kunst verheven, waarbij zij het grootste goed wat we hebben, onze democratische rechtsstaat, hebben ondermijnd en geofferd om het regime in Iran tegemoet te treden. Als dank heeft Iran haar terroristische activiteiten hetzij nucleair, hetzij gijzelneming of (poging tot) liquidaties opgevoerd zowel in Iran als op Westers grondgebied, want ja, zij zijn ook niet gek, het klimaat is er rijp voor!
Het gaat er bij mij niet meer in dat Westerse machten dit doen in het belang van diplomatie. Nee. Zittende Europese en Amerikaanse machthebbers willen geen wisseling van wacht in Iran. Komt hen niet uit. Ik wist het toen ik acht was. Ik voel hem nu. Vorig jaar hield ik nog een keynote om het bezoek van Raisi, de aangewezen president van Iran en internationaal gezocht voor misdaden tegen de menselijkheid, aan de Verenigde Naties te voorkomen, wordt er dit jaar door de overheden zelf de rode loper uitgerold voor hem tot aan het podium in New York.
En dan te zwijgen over de zaak van Assadollah Assadi, Iraanse diplomaat, die via de voordeur van het gerechtshof in België tot twintig jaar cel veroordeeld voor het beramen van een (verijdelde) bomaanslag op een massabijeenkomst in Europa (in opdracht van Iran) en via de achterkamer van het Belgische kabinet is vrijgelaten. Het is alsof we tegen Hitler zeggen "foei!" en hem "als straf" naar zijn "Kampf" sturen. En wat denk je dat Iran doet?! Die maakt rechtsomkeer en steekt Salman Rushdie neer. Hiermee hebben de geestelijke gekken in Iran hun uitstaande "wens" daterend uit 1989 (deels) mogen verzilveren. Wie doet hen wat?! Niemand. Zo slecht is het gesteld met onze rechtsstaat.
Anne, je bent gereïncarneerd in mij. Iedereen kent je verhaal. Toch verkeer je in levensgevaar. Je verbleef in het achterhuis, maar Europa heeft je verraden. Nu ben je vogelvrij verklaard. Je kunt er niet meer op aan van de hulp van de geallieerden, die zijn nu deel van het probleem. Je moet het hebben van het verzet van de gewone man. Zij hebben de tand der tijd doorstaan en hebben meer moed dan de som van alle machthebbers. Ik hoop dat ik een andere wending aan de uitkomst van jouw dagboek mag geven, mocht het onverhoopt anders lopen dan zullen een van hen het verhaal voor ons verder schrijven.
Liefs,
M.