Lieve Anne, het is al december. Koud. De klok slaat 5 uur. Het is zondag. Ik staar naar het plafond. Heb ik je ooit verteld over mijn "bijna dood" ervaring? Het is lang geleden dat ik eraan dacht. Ik sla de lakens van mij af en open mijn scherm. Mijn buik speelt een onsamenhangend symfonie op de achtergrond. Ik weet niet waarom ik aan dat moment moet denken, want ik werd er niet gelukkig van. En nee, niet omdat ik doodging, maar juist weer tot leven kwam. 

Welnu, op een gegeven moment stortte ik in en zag mezelf letterlijk uit mijn lichaam stappen. Ik probeerde contact te maken met mijn familie die zeer van slag waren, om te vertellen dat het hier fijn vertoeven was. Dat ze zich geen zorgen hoefden te maken. 

Waar ben ik eigenlijk dacht ik? Er was geen tunnel. Geen fel licht, geen hemelpoorten die opensloegen, geen engelen die zongen, maar alleen een enorm gevoel van welbehagen. Ik lag in een bloemenveld en kon de vibratie van liefde in de lucht zien. Voordat ik het wist zag ik twee gedaantes op me afrennen die in Farsi zeiden "man down, man down" toen ik opkeek zag ik dat het Ashraf en Moussa waren. HÈ?! Wat doen jullie hier? Dit is echt te veel eer voor mij zei ik. Ik had een paar beginnende engelen verwacht, die net hun vleugels hadden verdiend. Niet deze grootheden. Ashraf zei je bent geraakt. Hulp is onderweg. Ik dacht wow was ik in mijn vorige leven een of andere hardcore guerrillastrijder of begroeten ze iedereen zo? Overigens voelde ik ook geen pijn dus begreep ook niet waarom zij zo bezorgd waren. Ik dacht jeetje, het is waar wat ze zeggen: deze mensen zien geen rang!

Ben ik in de hemel "nee je bent dood" antwoordde een stem. Ik dacht oh mijn God nu moet ik boeten voor al mijn wandaden, maar nee zo ging dat helemaal niet. Uiteraard passeerde mijn leven het revue, maar zonder enige waardeoordeel. Er werd mij beelden getoond van iets waar ik op aarde heel erg meezat. Hoe vaak het me werd aangeboden en hoe vaak ik het zelf afsloeg. Ja, zo had ik er niet naar gekeken. Ik dacht nu we toch bezig zijn, mag ik weten wie de ware was? Jeetje, de naam die ik doorkreeg was de laatste aan wie ik dacht. Ook vroeg ik hoe het zat met het Verzet, waarom worden ze zo tegengewerkt? Ik kreeg de compound te zien en werd mij verteld, die hebben engelengeduld, niet iedereen heeft het vermogen hen te begrijpen. Niet iedereen heeft het in zich dit pad te kiezen. 

Anne, toen ik "bijkwam" stonden er allemaal vreemde mensen aan mijn bed. Blijkbaar was ik met gierende banden en sirene naar het ziekenhuis gevoerd. We dachten dat je dood was, zei een patiënt. Was het maar waar dacht ik...

Moge alle slachtoffers van de Iraanse revolutie worden gedragen door de vibratie van liefde bij aankomst aan gene zijde.. Moge hun familieleden rust hebben in het feit dat hun kinderen niet meer lijden..

En gelukkig zijn we hier op aarde rancuneuzer dan aan gene zijde, want dat regime van Iran gaat er echt aan. Linksom of rechtsom.