Lieve Anne, toen ik mijn brieven aan jou na jaren weer oppakte, was het vooral uit frustratie dat de analyse van het politieke klimaat in Iran te wensen overliet in Nederland. En nee, niet omdat we  geen kennis in huis hebben, maar omdat we een eigen agenda hebben, die officieus niet strijkt met het opkomen van mensenrechten boven dat van handel.   

Als tienermeisje schreef ik je vooral aan over mijn leven in Nederland. Hoe moeilijk ik het had zonder ouders. De cultuurschok. De taal. De onwetendheid van de mensen met betrekking tot Iran, die bij hoge uitzondering reikten tot "Iran?! Ja, das toch met die ene vrouw, hoe heet ze ook alweer... Farah Diba. Jaaaaaaaa, mooi land hoor, met hééééééle mooie vrouwen". Ik klemde dan mijn kaak, balde mijn vuist en met een geveinsde glimlach en een brok in mijn keel, knikte "ja" en "Aladin & ik zijn samen op ons tapijtje hierheen gevlogen" voegde ik er dan gekscherend aan toe om mijn pijn te maskeren.

 In gedachten schreeuwde ik "F__ FARAH DIBAH en jouw gezapigheid!! Wat denk je dat ik in jouw land doe moederziel alleen als de mijne zo magisch is?! Veel van die fabeltjes waren ook te wijten aan Erdbrink. Onze foute man in Tehran.

Tegenwoordig schrijf ik je aan om vooral over het echte Iran te berichten. Inmiddels is ook in Nederland de man met de hamer langs geweest en weet tout le monde wel beter dan sprookjes aan te halen over het land. Niet dat men toentertijd ongelijk had: Iran is een mooi land en de vrouwen zijn er inderdaad mooi, zo mooi zelfs dat het godslastering is om deze schepsels op zulke brute wijze af te slachten. Daarbij bedoel ik uiteraard niet dat het vrijspel is om een ieder ander, die niet aan een schoonheidsideaal voldoet, uit te roeien. Het heeft toch een extra connotatie.

Dit is het verhaal van Aylar Haqqi (23). Studente medicijnen. Ik zag haar foto gisteren en alvorens de tekst te lezen, bedacht ik dat het om een model ging, die zich fel uitliet over de situatie in Iran. Tot ik tot mijn grote verbazing las dat het om een executie ging. Huh?! Ik betrapte mijzelf erop dat ik toch een soort begrenzing had toegedicht aan het spectrum van wreedheden waar het regime van Iran toe in staat is. In een wereld waar schoonheid het hoogste ideaal is, heeft Aylar de hoofdprijs betaald voor vrijheid. De nood is dus hoog, want laten we er geen doekjes om winden; ze had ook thuis kunnen blijven, haar mooie gezichtje beschermen, verder studeren en een knappe arts worden. In een dictatuur. Dat dan wel. Dus ging zij de straat op. Zij vocht. Helaas werd het haar afgelopen woensdag (d.d. 16 november 2022) fataal. 

Een verklaring is dat zij tijdens haar deelname aan de demonstraties dekking zocht in een gebouw tegen de paramilitaire troepen (Basij) en daar is gepakt en van het dak is gegooid. Haar val is daarbij gebroken door een metalen buis, die uitstak en waar ze uiteindelijk aan is geregen. Dat is één verklaring, want zoals je inmiddels weet, vallen volgens de Iraanse autoriteiten, de locale vrouwen als mussen van de daken. De doodverklaring echter, die de Iraanse autoriteiten officieel hebben afgegeven, is dat ze in een bouwput is gevallen. Hoe ze dan het gat tussen haar buik naar haar rug verklaren, mag Joost weten. Haar familie moet het hiermee maar doen. Uiteraard zijn zij van mening dat ze door direct vuur om het leven is gekomen. Eigenlijk staat er op al die frauduleuze verklaringen, maar één zin: omdat de internationale gemeenschap ons met moord laat wegkomen.

Lieve Anne, inmiddels kunnen we de titel van deze site veranderen in "het rouwboek van een dissidente". Toen ik dit dagboek begon, dacht ik nog hoe pen ik 50 pagina's vol? Vandaag denk ik heb maar 50 pagina's en er zijn al meer dan 58 kinderen dood. Hoe stel ik hen aan je voor?

1001 nacht in Iran..