Lieve Anne,
Het is al een tijdje terug dat ik je heb gesproken,
maar weet dat je nooit ver bent uit mijn gedachten.
Anne, Ik heb het zwaar. Ik wilde je niet belasten met mijn pijn en zorgen.
Zeker niet, omdat het jou aan jouw pijn doet denken.
Hoe is het met je?
Ik hoop dat je rust hebt waar je nu verblijft.
Ik daarentegen schuil nog steeds.
Ik heb je verteld dat ook ik zoals jij ben ondergedoken. Zonder mijn ouders, dat wel. In een vreemd land. Maar wel in jouw land. Nederland. Op een dag stuitte ik op jouw dagboek en vond in jou mijn zielverwant. Ik weet nog hoe fijn ik het vond, dat eindelijk iemand mij begreep.
En hoe triest het is dat er decennia zijn verstreken tussen ons, maar de oorlog
voortleeft in mij.
Lieve Anne, dit is een ode aan jou.
Ik vecht terug. Voor jou, voor mij.
Ons verhaal verdient een beter einde.